De tijd vliegt hier voorbij, zeker nu ons vertrek steeds dichterbij komt. “druk druk druk, zoals men in België wel eens durft te zeggen..
Deze week zijn Marco; Momo en Sabine nog eens komen tarot spelen, een kaartspel met 14 per soort ipv 13 en 21 troeven of atouts. Best wel leuk, zeker omdat je dat spel met 4, 5 en 6 personen kan spelen! Ik ben grandioos verloren, maar dat lag vooral aan de kaarten en niet zozeer aan mijn uitmuntende kaarttactiek en telwijze. Annelies had iets betere kaarten, maar ze kan het nog niet zo goed… (grapje!). Beneden in de bar wordt er trouwens elke avond (dwz vanaf 18.00uur) ook gekaart, maar dan contré, hierin moet ik nog veel oefenen voor ik met de groten mag meedoen.
In La Begude hebben ze de bar zowaar verbouwd, ttz ze zijn nog volop bezig, maar dit belet de nieuwe eigenaar niet om weer elke dag open te doen. Vanaf nu kunnen we ons ook toeleggen op de biljart, met korte keus, want het is er nogal benepen in dat zaaltje achteraan.

Eveneens deze week kwam ik te horen dat er enkele locals vrijdag naar een optreden zouden gaan in Nice. “Nice”; “optreden”??? Mag ik mee? Tuurlijk, maar ik had geen ticket; dan maar gokken dat het niet uitverkocht is. Vrijdag ben ik iets vroeger gestopt op het werk, om 6 uur zijn we vertrokken en om 9 uur waren we in Nice. Het gaf een vreemd gevoel om naar een optreden te vertrekken en een picknick mee te nemen, maar het heeft me zeer gesmaakt in de auto (bedankt, Eve om ook aan mij te denken) Het theater bevond zich in de buitenwijk van Nice, alleen appartementsblokken en andere buildings! Dat er hier af en toe eens auto’s in de fik worden gestoken valt al iets beter te begrijpen als je dat ziet. Nu aangekomen aan het concertgebouw bleek den boel uitverkocht te zijn! MERDE etc. Iedereen had al een kaart, behalve ik natuurlijk. “Ga maar binnen, er komen vaak mensen hun kaart nog op het laatste moment verkopen, ik bel wel als ik binnen ben, en anders zoek ik een café en wacht wel tot na het optreden?” zei ik vol goede moed, maar al gouw bleek dat er nog meer mensen op zoek waren naar een ticket en dat er niet zoveel waren die hun ticket nog wouden verkopen. Uiteindelijk ben ik door de buildings door op zoek gegaan naar een cafeetje, heb dat ook gevonden, heb naar een prachtmatch gekeken tussen Lille en Lyon (1-2 voor Lyon) en heb me daarna kostelijk geamusseerd met de dronken Nicenaars aldaar! Er waren 2 broers met een Vlaamse achternaam, en toen ze te horen kregen dat een Belg in hun staminee zat, werd er direct verbroederd, bleken we “des cousins” te zijn en werd ik vriendelijk doch nadrukkelijk verzocht om bij hen mee te gaan eten, het is bij een paar pintjes drinken gebleven (gelukkig, want de volgende dag wachtte het verjaardagsfeestje voor Seppe). Ik zat nog vrolijk te keuvelen dus met de locals van ’t strand, toen de locals van de bergen me belde dat ze voor het concertgebouw op mij an het wachten waren. We zijn dan rond 12 uur vertrokken en om 2.30 waren we weer thuis.

Zaterdag was het dan de party voor Seppes vierde verjaardag (20 februari). Het weer viel echter wat tegen, het was bewolkt en niet bijster warm, maar in het kasteel was er ruimte genoeg en we hadden oordopjes voorzien en 3 kilo dafalgan, het kon niet mislukken!
Om 15 uur zijn er vervolgens 20 koters binnengestormd, ben ik snel de keuken ingevlucht en ben pannekoeken beginnen bakken, Seppe heeft tegelijkertijd 20 cadeaus gekregen, hij wist niet waar hij het had, de schat, en bij het uitblazen van de 4 kaarsjes werd hij zelfs emotioneel, ‘straks tikt hij met zijn plastieken vorkje tegen zijn bekertje en begint hij een melodramatische speech af te steken’ dacht ik bij mezelf. Gelukkig dat Sylvie en Jullie (moeder en dochter) komen helpen zijn bij het bakken van de pannekoeken en het pakken van de kinderen.
Al bij al is het vlekkeloos verlopen, enkel 2 kilo dafalgan-codeïne zijn verdwenen in de pannekoekendeeg, en misschien was dit wel het “recept” voor het welslagen van het feest.

Roel